Zoraki yalnızlık

COVID-19 salgını herkesin yaşamını etkiledi. Kimi bunu canıyla kimileri sevdiklerini kaybederek kimileri ise malıyla ödedi. Ve bu salgın istisnasız herkesi evine kapattı. Biz ise ev hapsimizi uzak bir dünyada, Tayland'da yaşamak zorunda kaldık.

Geçen ayki yazımı, Tristan Jones’un Phuket Adası’nda geçirdiği son yılları ve hazin sonunu anlatarak noktalamıştım. Tristan Jones ile ilgili araştırmalarımız sona erince, evimizin tadilatlarına ağırlık verdik. Bu koşuşturmalarımız arasında COVID-19 salgını dünyayı kasıp kavurmaya başlayınca, biz de bundan nasibimizi aldık! Uçuşlar iptal olunca, aylar sürecek ev hapsi esaretimiz başladı...

Tabii ki bir uzak yol denizci tecrübesiyle işe stoklarla başladık. Önce detaylı bir liste hazırladık. Sonra ikinci büyük buzdolabını alarak sıkı bir alışveriş yaptık. Bilahare pek alışık olmadığımız tekdüze ev hayatına başladık. Elimden hemen hemen her iş geldiğinden ve yeterli tadilat malzemesi stokladığım için kolları sıvadım. Ada Dilberi’nin zengin alet edevatını eve taşımıştım. Bu dönemde çok işime yaradılar. Taylandlı yetkililer ve halk çok disiplinliydi ve bütün kurallara harfiyen uyuyorlardı. Denetimler ise oldukça sıkıydı. Öyle ki; bir gün dışarıda kapı önünde çalışırken, tepemde bir drone belirdi ve hoparlörden yükselen bir ses beni içeri girmem için uyardı. Bunun yanı sıra belli zamanlarda görevliler kapı kapı dolaşarak çeşitli kumanya takviyeleri yaptı. Biz fazladan pimpirik olduğumuz için işi sıkı tuttuk. Belli saatlerde müsaade edilen bölgelerden yaptığımız alışverişlerde aşırı hijyen ve dezenfeksiyon kuralları uyguladık. Kullandığımız paralardan, aldığımız sebze ve meyvelere kadar her şey dezenfekte edildi. Derken aylar geçti ve kurallar esnetilmeye başlayınca, motorumuza atlayıp Phuket’te dolaştık. Gördüğüm manzara beni çok şaşırttı!