KESKİN BILGELIK

Ağzı bilenmemiş bu bıçaklar, geleneksel yöntemlerle üretiliyor ve her aşamasında ustasının yetenekli elinin izini taşıyor.

- NİLAY DİRİM

Kadim zamanlardan günümüze uzanan bir öğüt, "Bıçak, sahibini tanımaz" der. Ancak ustasını tanıyor olmalı... Karşımdaki adamın ellerinde, özenle işlenmiş altın ve gümüş kakmalar, her biri ayrı hikaye anlatan gravürler ışıl ışıl parlıyor.

Mehmet Şeker, yalnızca yetenekli bir gravür ve bıçak ustası değil, Kültür ve Turizm Bakanlığı tarafından yok olma tehlikesi altındaki geleneksel sanatları icra edenlere verilen "kültürel miras taşıyıcısı" ünvanına sahip bir usta. İşlediği incelikli detaylara sahip gravürler, mikro heykeller karşısında "Umarım çırak yetiştiriyorsunuzdur" temennisi kaçınılmaz oluyor.

Şeker, "Çırağım kızım olsun, geleneği sürdürsün istiyorum" diyor ve ekliyor: "Benim her şeyi öğrendiğim ustam da bir kadındı!" Düzce merkezde, dışarıdan bakıldığında küçük bir bıçakçı dükkanı burası. Vitrininde eski bir akordeon, duvarda gravürler, farklı coğrafyalardan toplanmış bazıları 500 yıllık deri aksesuarlar... Raflarda ise kamp bıçakları, İskandinav tarzı gündelik kullanıma uygun bıçaklar var. Dükkanla atölyeyi ayıran perde araladığında fantastik bir film sahnesi misali, işler tümüyle değişiyor. Bu kez karşımda Şeker'in her köşesi malzemeyle, aletlerle, bıçaklarla tıklım tıklım dolu atölyesi var.

Mehmet Şeker, 12 yaşındayken bir tüfek fabrikasında çalışmaya başlıyor. Bir sabah işe giderken yolunun üstündeki atölyeden gelen çekiç seslerini duyup içeri girdiğinde ustası Sema Duman ile tanışıyor. O günden sonra öğlen molalarında, akşam paydostan sonra soluğu onun atölyesinde alıyor. Silah gravürü ustası Duman, yıllar sürecek bir tedrisattan geçirmek üzere en sonunda onu yanına alıyor.