ஆதிக்க பசி

இன்னும் கொஞ்சம் அகலமாக சிரித்திருக்க வேண்டும்.

குறைந்தபட்சம் புருவத்தை உயர்த்தி வியப்பை பதிவு செய்திருக்க வேண்டும். வணக்கம் சொல்லும் போதாவது லேசாய் உடல் குழைந்திருக்க வேண்டும். எதுவுமே இல்லை. 

கண்ணில் தெரிந்த அறிமுகம் உடல் மொழியில் இல்லவே இல்லை.ஆனந்தன் உயரத்துக்கு இந்த மரியாதை போதுமானதாக இல்லை. இதையும் தாண்டி தனியாக ஏதோவொன்று தேவைப்பட்டது. குறிப்பாக ஜோசப்பிடம் இருந்து. சிறகொடிந்து தரையில் விழுந்த பறவையைப் போல் தனக்கே உரித்தான அடையாளத்தை இழந்ததாய் உணர்ந்தான்.

தன்னுடைய உயரத்தை எதிரில் இருப்பவனுக்கு எப்படியாவது காட்டி விட வேண்டும் என்ற ஒருவித முரட்டுக் கோபம் மனசுக்குள்.நன்றாகவே ஞாபகம் இருக்கிறது ஜோசப்பையும், அவன் தாடை வெட்டையும், வலது புருவத்தின் மேல் இருந்த தழும்பையும். 

அவனைப் போலவே அவன் அடையாளங்களும் வளர்ந்திருந்தன, இன்னும் எடுப்பாய் அவனைக் காட்டிக் கொடுக்க.‘சார், சர்வே நம்பர் எல்லாம் சரியா இருக்கு...’ செக்சன் ஆபீசர் இளங்கோ ஒவ்வொன்றாய் சரிபார்த்து தந்து கொண்டிருக்க, மறுபடியும் அவற்றை வாசித்துப் பார்த்து கையெழுத்துப் போட்டுக்கொண்டு இருந்தாலும், மனது திரேஸ்புரத்திற்கு போயிருந்தது.

இருபது வருசத்துக்கு முந்தைய பழைய நினைவு புதிதாய் இப்போது மனசுக்குள் ஊறியது.தூத்துக்குடியில் மீன் ஏற்றுமதியில் கொடிகட்டிப் பறந்த சவுந்திரபாண்டி தாத்தாவிடம் கமிசன் அடிப்படையில் மீன் பிடித்து விற்பனை செய்யும் ஒரு பெரிய கூட்டமே வேலை செய்தது. அதில் ஜோசப்பின் அப்பா, சித்தப்பா, மாமா என்று அத்தனை பேருமே இருந்தார்கள்.சவுந்திரம் தாத்தாவின் மோட்டார் போட்டை எடுத்துக் கொண்டுபோய் மீன் பிடித்துக் கொண்டு வந்து அவரிடமே மீனை விற்க வேண்டும். விலை நிர்ணயம் செய்வது எப்போதும் இதுபோன்ற ஏஜென்டுகளாகத்தான் இருப்பார்கள். அவர்கள் வைப்பதுதான் விலை. மறுத்து ஒரு வார்த்தை பேச முடியாது. அதுவொரு விதமான அதிகாரம்.