സ്വപ്നങ്ങളുടെ ചിറകിലേറി ....

35 വർഷമായി വീൽചെയറിലാണ് എസ്.എം. സാദിഖിന്റെ ജീവിതം. എങ്കിലും സ്വയം ഡ്രൈവ് ചെയ്ത് ഏറെ ദൂരങ്ങൾ സഞ്ചരിക്കും. അടുത്തിടെ തന്റെ പ്രിയപ്പെട്ടവരെയും കൂടെക്കൂട്ടി അദ്ദേഹം നടത്തിയ യാത്രയുടെ വിശേഷങ്ങൾ...

- എസ്.എം. സാദിഖ്

കാറിന്റെ ഡിക്കിയിലേക്ക് വീൽചെയർ ഭദ്രമായി കയറ്റിവെച്ചിട്ട്, ചെറുചിരിയിൽ പെങ്ങളുടെ മകൻ അർഫാസ് അബ്ദുല്ല പറഞ്ഞു: “മാമാ, വണ്ടി ഓടുമ്പോൾ വീൽചെയർ കരയരുത്, സങ്കടശബ്ദം കേൾക്കരുത്, വേണമെങ്കിൽ ഞാൻ ഓടിക്കാം.... സോഫ്റ്റ് വെയർ എൻജിനീയറായ അവന്റെ കമന് ഉയർത്തിയ ചിരിയിൽ കായംകുളത്തെ വീട്ടുമുറ്റത്തുനിന്ന് ഞങ്ങളുടെ കാർ ഓടിത്തുടങ്ങി. ഈ വർഷത്തെ ആദ്യദിനമാണ് അന്ന്.

1982ലെ പ്രീ ഡിഗ്രി പഠന കാലത്ത് ഒരുരാത്രി കൊണ്ട് എന്റെ കാലുകൾ തളർന്നതാണ്. Spinal Cord atrophy എന്ന രോഗമാണെന്ന് തീർപ്പുകൽപിക്കാൻ തന്നെ കുറെ കാലമെടുത്തു. അപ്രതീക്ഷിതമായ ആ സംഭവം എന്നെയും കുടുംബത്തെയും അക്ഷരാർഥത്തിൽ തളർത്തിയിരുന്നു.

എങ്കിലും പതുക്കെപ്പതുക്കെ പ്രീ ഡിഗ്രിയും ഡിഗ്രിയും പല വർഷങ്ങൾ കൊണ്ട് എഴുതിയെടുത്തു. പല ബിസിനസുകൾ ചെയ്തു. കോവിഡ് കാലത്തിനുമുമ്പ് വരെ ഒരു കമ്പ്യൂട്ടർ സ്റ്റഡി സെന്റർ, ഒരു ഫോട്ടോഷോപ് സ്ഥാപനം എന്നിങ്ങനെ. ഇപ്പോൾ വീൽചെയറിൽ എന്റെ സഞ്ചാരം തുടങ്ങിയിട്ട് 35 വർഷം കഴിയുന്നു.

2003 മുതൽ സ്വയം ഓടിക്കുന്ന കാറിലാ യാത്ര. ആദ്യ ഒമ്പതുവർഷം മാരുതി 800, അതുകഴിഞ്ഞ് അഞ്ചുവർഷം ഇയോൺ, ഇപ്പോൾ അഞ്ചു വർഷമായി ഉപയോഗിക്കുന്നത് ബെലേനോ ഓട്ടോമാറ്റിക് കാർ.

മൂന്ന് കാറും എനിക്ക് ഓടിക്കാവുന്നവിധം മാറ്റംവരുത്തിയത് മലപ്പുറത്തുള്ള മുസ്തഫയാണ്. ആക്സിലറേറ്റർ, ബ്രേക് ക്ലച് എന്നിവ കേബിളുകൾ വഴി ബന്ധിച്ച് സ്റ്റിയറിങ്ങിനു സമീപം പിടിപ്പിച്ച ലിവറിൽ ഘടിപ്പിക്കുകയാണ് ആദ്യ രണ്ട് കാറുകളിൽ ചെയ്തത്. ഓട്ടോമാറ്റിക് ബെലേനോയിൽ എത്തിയപ്പോൾ കുറച്ചുകൂടി എളുപ്പമായി. ഒരു കൈകൊണ്ട് മാത്രമാണ് സ്റ്റിയറിങ് ബാലൻസ് ചെ യ്യാൻ പറ്റു.

ദൂരം സൃഷ്ടിക്കുന്ന പരിഭ്രാന്തിയില്ലാതെ, ആരെങ്കിലും ഓടിച്ചാൽ കൊള്ളാം എന്ന അലസഭാവമില്ലാതെ, സീറ്റിന്റെ ഉയരത്തിൽ പ്രത്യേകമായി ഫിറ്റ് ചെയ്ത ആക്സിലറേറ്ററും ബ്രേക്കും ഇടതുകൈകൊണ്ട് നിയന്ത്രിച്ചുള്ള യാത്ര. സ്റ്റിയറിങ്ങിനെ വലതുകൈകൊണ്ട് താളാത്മകമായി ബാലൻസ് ചെയ്താണ് എന്റെ ഡ്രൈവിങ്.  റോഡിലേക്ക് മാത്രമുള്ള കാഴ്ചയും കരുതലുമായി മനസ്സ് പരുവപ്പെടുമ്പോൾ ആശങ്കകളും അസ്വസ്ഥതകളും ഒഴിഞ്ഞ് ശുന്യമാകും. അതാണ്  ഡ്രൈവിങ് സീറ്റിനോട് ഇത്ര പ്രിയംവരാൻ കാരണം.