ડિમાન્ડ, કમ્પ્લેન, પ્રાર્થના

*માનવી પોતાના આગવા ડેટા-સ્ટોર, સ્મૃતિ પર આધાર રાખે છે. સ્મૃતિમાં જે આવ્યું હોય તે પોતાના પરસેપ્શનના ફિલ્ટરમાંથી આવ્યું હોય. *ભગવાન પર ભરોસો છે, એવું ક્યારે કહેવાય? જ્યારે કોઈ ડિમાન્ડ ના હોય, કોઈ કમ્પ્લેન ના હોય. * આપણે ગૅરંટી આપીએ છીએ કે આપણી ડિમાન્ડ કે પ્રાર્થના ફળશે, પૂર્ણ થશે, પછી આપણે કોઈ કમ્પ્લેન નહીં કરીએ?

- ગૌરાંગ અમીન

પ્રકૃતિ પર માણસ કાબૂ મેળવવા મથે છે કેમ કે માણસે પોતાનું ધાર્યું કરવું છે. માણસ પોતાને વિશ્વના કેન્દ્રમાં ગણે છે, તેમ જ બાકીનું બધું માણસ ગમે ત્યારે ખોટું, ખરાબ કે નકામું ગણી શકે છે. માણસ પોતાની તેમ જ અન્યની પ્રકૃતિ રાઇટ અને રોન્ગના ભેદભાવમાં મૂકે છે. સાંખ્યશાસ્ત્ર અનુસાર પુરુષ એટલે કે આત્મા સંસારમાં સાક્ષાત્કાર કરવા યોગ્ય છે અને બાકી બધું જે જણાય છે તે પ્રકૃતિ છે. પ્રકૃતિ માતા કહેવાય છે, શક્તિ છે. તંત્રશાસ્ત્ર મુજબ દરેક જીવ કે વ્યક્તિ પોતે શક્તિનું જ સ્વરૂપ છે. તથાપિ મિથ્યા જગતની હકીકત સાબિત કરે છે કે અપવાદ છોડતા બાકી બધાંને પોતાના હું વિષે જે ખ્યાલ હોય છે તે પ્રમાણે જ જીવવામાં રસ હોય છે, કામ ક૨વા માટેની પસંદગી હોય છે. એ રીતે જીવતી બહુમતી સામાન્ય સંજોગોમાં જે છે તે નાઉ સાથે પૂર્ણ રીતે સંમત નથી થતી. એટલે થાય છે એવું કે લોકો ડિમાન્ડ અને કમ્પ્લેન કરવામાં જ રચ્યાપચ્યા રહે છે. એમાં જ્યારે ડિમાન્ડનો રોલ પ્રભાવી અથવા અસરકારક જોવા મળે છે ત્યારે તેના પાયામાં કમ્પ્લેન તો હોય જ છે.

ઠંડી પડે ત્યારે ગમે. પછી ઠંડી ના ગમે એટલે ગરમી પેદા કરવા પ્રયત્ન શરૂ થાય.ગરમી જ્યારે કુદરત આપે ત્યારે શરૂમાં ઠીક લાગે. પછી ગરમી સહન ના થાય. પછી વરસાદ પડે તો સારું એમ થાય. વરસાદ ના પડે તો ફરિયાદ, વિરોધ અને નિઃસાસા. વરસાદની ડિમાન્ડ ચાલે. વરસાદ પડે એ ગમે. પછી વરસાદ અંગે વાંધાવચકા શરૂ થાય. બધાનું પોતપોતાનું જે સેટિંગ હોય તે જળવાય એ જ ગમે, એ સેટિંગ વધુ સ્ટ્રોન્ગ અને સ્માર્ટ થાય એ ગમે. બહુ બહુ તો પોતાના સેટિંગની વ્યાખ્યા થોડી નાની-મોટી કરી મન પોતાના રહેવાસ, કામની જગ્યા અને એકદમ નજીકના અન્ય જીવો સંબંધિત સેટિંગની થોડી ઘણી ફિકર કરે. જ્યારે મામલો હ્યુમન વિરુદ્ધ નેચરનો હોય ત્યારે પણ મનુષ્ય પોતાના પ્રદેશ કે રાજ્ય સુધી વિચાર કરે, લાગણી અનુભવે. ક્યારેક દેશ સુધી. એવું નથી કે મનુષ્યને સમજ નથી કે, નેચરનો વ્યાપ આખી પૃથ્વી પર છે અને તેથી આગળ ઊંચે દૂર ક્યાંય સુધી છે.