ആയുസ്സിന്റെ മണമുള്ള കോട്ടയ്ക്കൽ

KOTTAKKAL TRAVELOGU

- സുസ്മേഷ് ചന്ത്രോത്ത്

പ്രിയപ്പെട്ട സാവിത്രിക്ക്...

കാൽനൂറ്റാണ്ട് മുൻപാണ് ഒടുവിലായി ഞാൻ നിനക്കൊരു കത്തയച്ചത്. ആ കത്തിൽ പങ്കുവച്ചതെല്ലാം ഉത്കണ്ഠകളായിരുന്നു. ഇനിയൊരിക്കൽക്കൂടി നമ്മൾ കാണുമോ എന്ന വിഷമവും ആശങ്കയും സങ്കടങ്ങളും അതിലുണ്ടായിരുന്നു. നമ്മൾ പരസ്പരം ഭയന്നിരുന്നതു പോലെ പിന്നീട് നമ്മൾ കണ്ടതേയില്ല. ഇരുപത്തിനാലു വർ ഷങ്ങൾ നമ്മുടെ രണ്ടുപേരുടെയും മനസ്സിനെക്കാളും വേഗത്തിൽ പാഞ്ഞുപോയിരിക്കുന്നു. ഇപ്പോളും നമ്മൾ, അഥവാ ഞാൻ, അതേ നദിയുടെ കരയിൽ അതുപോലെ നിൽക്കുന്നു.

എനിക്കു മുന്നിൽ ചാലിയാർപ്പുഴയാണ്. ദൂരെ കുറച്ചു കുട്ടികൾ മീൻ പിടിക്കുന്നുണ്ട്. പിന്നിലായി നിലമ്പൂരിലേക്ക് മഞ്ചേരിയെ ബന്ധിപ്പിക്കുന്ന പാലവും അതിനു പിന്നിൽ ചേക്കുന്ന് മലയും. രണ്ടുമൂന്ന് ദശാബ്ദങ്ങൾക്കു മുൻപ് പാലം കടന്നാൽ എതിരേറ്റിരുന്നത് വലിയ കുന്നുകളാണ്. ഇരുൾ ചൂഴ്ന്നുനിൽക്കുന്ന പാതയായി നിലമ്പൂരിലേക്കുള്ള റോഡ്. അന്ന് ഇളയൂരുനിന്നും മഞ്ചേരിയിൽ നിന്നും മലപ്പുറത്തു നിന്നും ഒരുപാടാളുകൾ ചാലിയാർ പുഴ കടന്ന് പത്തനാപുരത്തു ചെന്ന് "അക്കരെ'യിലേക്കു പോകും. ജോലിയന്വേഷിച്ച്. അന്ന് എവിടെയും സമൃദ്ധമായി കാണാനുണ്ടായിരുന്നത് ഇല്ലായ്മ മാത്രമാണ്. ആ ഇല്ലായ്മയിലും മനുഷ്യർക്കിടയിൽ ദൃഢമായ ഒന്നുണ്ടായിരുന്നു. സ്നേഹം.

സാവിത്രീ, നിനക്കറിയാമല്ലോ, നമ്മൾ വായിച്ച പുസ്തകങ്ങളെക്കുറിച്ച് പരസ്പരം കുറിപ്പുകളെഴുതിയിരുന്ന കുട്ടിക്കാലം. അന്ന് നമുക്ക് എന്തിനുമേതിനും ആവേശമായിരുന്നു. നമ്മൾ കരുതിയത് അനാദികാലം നമ്മൾ വായിച്ചും തർക്കിച്ചും സ്നേഹിച്ചും ഒന്നിച്ചുതന്നെ കഴിയുമെന്നായിരുന്നല്ലോ. അതിനായിട്ടാണല്ലോ നമ്മൾ ഓരോ ദിവസവും ഉണർന്നെണീറ്റതുപോലും. ഓർക്കുന്നുണ്ടോ നമ്മൾ സ്നേഹിച്ചു തുടങ്ങിയതിനെക്കുറിച്ച്...