સર્વ સુખ અને યૌવનનો આનંદ જોબ આધારિત છે!

જોબ એક નવી દુનિયા છે અને એ દુનિયાના દરેક યુવાને પોતે એક ચોક્કસ કદમ ઉપાડીને એણે જાતે બનાવવાની છે. એમાં એની પડખે કોઈ નથી, યુવક કે યુવતી એ યાત્રામાં એકલાં જ છે

કોરોના પહેલાંની સ્થિતિ કંઈ નવયુવાનો માટે આસાન ન હતી. લૉકડાઉને એ સંયોગોને વધુ પડકારરૂપ બનાવી દીધા. હવે ઓમિક્રોનને કારણે ફરી એક વિલંબિત અવકાશ સર્જાયો છે, પરંતુ દેશના યુવાનો જિંદગીના વિશિષ્ટ વળાંકમાંથી પસાર થઈ રહ્યા છે. અગાઉના જમાનામાં ભારતીય પ્રજાનો બહુધા વર્ગ ભાગ્યવાદી હતો અને તક પણ એટલી બધી હતી કે એમ લાગતું હતું કે ભાગ્ય સાથ આપી રહ્યું છે, પરંતુ હવે તેજસ્વી પ્રતિભાઓ પણ તક માટે ભટકતી જોવા મળે છે. છેલ્લાં પાંચ વરસમાં દેશના અર્થકારણે સહન કરેલા કેટલાક જગપ્રસિદ્ધ આંચકાઓને પરિણામે આપણને કોઈ કોઈ એવા વિષાદી પરિવારો પણ જોવા મળ્યા છે જેમાં પિતા અને પુત્ર બંને એક સાથે નોકરી શોધતા હોય. પિતા એની મધ્ય કે ઢળતી વયે નોકરી શોધે અને પુત્ર યૌવનના ઉંબરે પગ મૂકે ત્યારે પહેલી નોકરી શોધે. જે ઘરના બાપ- દીકરો, બંને નોકરી શોધતા હોય એની હાલત અકાળે આવી ચડેલી પાનખર જેવી હોય છે, એક તરફ સંતાનો પરણાવવા લાયક થયા હોય અને બીજી બાજુ ઘરની સર્વસામાન્ય દ૨માસિક આવક ધારા સુકાતી જતી હોય ત્યારે જિંદગી એના સૌથી વિકરાળ સ્વરૂપે નજરમાં તગતગે છે.

દરેક ઘરમાં એક મા હોય છે. માતાનો અર્થ જ છે કે જે સદાય એમ માને છે કે કાલે સોનાનો સૂરજ ઊગશે અને મારો દીકરો ઘોડે ચડશે. એટલે કે એની સર્વ કુશળતાઓના બદલામાં એના પૂરતી સફળતા તો એને રમતાં-રમતાં મળી જશે. દેશની એવી કંઈ કેટલીય માતાઓને જ્યારે તેમના કોઈ સ્વજન કે પરિચિત પૂછે કે આજકાલ તમારો દીકરો શું કરે છે? ત્યારે તે બહારથી તો એમ જ કહે છે કે બસ, હવે નોકરીએ ચડવાની તૈયારીમાં છે, પરંતુ એના હૃદયમાંથી એ ક્ષણે એક અદીઠ અશ્રુઝરણ વહેતું થઈ જાય છે. દેશના કોર્પોરેટ જગતમાં તેજસ્વી યુવાનોની કટોકટની તંગી છે, પરંતુ તકલીફ એ છે કે આપણા સરેરાશ તેજસ્વી યુવાનોમાં કોર્પોરેટ ક્ષેત્ર માટેની જોબ ફિટનેસ ઝીરો ડિગ્રી ઉપર છે. યુનિવર્સિટીના સાવ પુરાણા પાઠ્યક્રમોમાં કોર્પોરેટ કલ્ચરનો કોઈ અણસાર દેખાતો નથી. એક બીજી ન દેખાતી સમસ્યા પણ કોર્પોરેટ જગતમાં છે, કંપનીઓ એવા યુવાનોને નોકરી આપવા ચાહતી નથી જેઓ પોતાનો બિઝનેસ શીખી જાય અને પછી પોતાનું આગવું સાહસ કરે કે હરીફ કંપનીઓમાં જતા રહે.