બાબુ, પડોશણ અને કવિતા..!!

“મારી પડોશણની શું વાત કરું? આહ!... સોરી ‘આહ’ નહીં, પણ ‘વાહ’ કહેવાનું મન થાય. વાહ! એક લખલખું આવી જાય સમગ્ર શરીરમાં, એક દર્દ ઊપડે હૃદયમાં.”

- હર્ષદ પંડ્યા ‘શબ્દપ્રીત’

‘આપની આજ’ કેવી જશે એનો આધાર જ્યોતિષ પર નહીં, બાબુના કહેવા પ્રમાણે આપણા પડોશી પર અને તેમાંય પડોશણ પર છે. મારા મિત્ર બાબુ બૉસને તમે તમારી પડોશણનાં દર્શન ફક્ત એકવાર જ કરાવી દો તો એ તમને ગૅરન્ટીપૂર્વક કહી દેશે કે તમારું ભવિષ્ય કેવું છે!

પડોશણના પ્રકારોય અનેક છે. એમાં નેક કેટલી અને અ-નેક કેટલી એ તમે એને કેવો સહકાર આપો છો એના પર આધારિત છે. કેટલીક પડોશણો પાકિસ્તાન જેવો સ્વભાવ ધરાવતી હોય છે. પોતે તો જંપીને બેસે નહીં, આપણને પણ જંપીને જીવવા ન દે. એને ક્યાંય જંપ ન વળે. જોકે દિલ તો અવારનવાર Jump માર્યા જ કરતું હોય અને એ કારણે આપણને પણ જંપ ન વળે, આખો દિવસ અ-જંપ રહ્યા કરે. કેટલીક પડોશણો ફૅશનેબલ હોય છે, પરિણામે એના જીવનની પ્રત્યેક રંગોળીમાં કેટલા રંગ પૂરાયા છે તેનો ખ્યાલ તેના પતિને નથી હોતો, તેના કરતાં આપણને વધારે હોય છે – એવો વહેમ આપણને નહીં, પણ પત્નીને વેળાસર આવી જતો હોય છે. શિયાળો હોવાના માત્ર એક કારણે અને માત્ર એ જ કારણે જો આપણે ચહેરા પર સહેજ વેસેલિન કે ક્રિમ લોશન લગાવીએ તો વાઇફ તરત જ ઇન્ક્વાયરી કરવાની જ કે, “કેમ? કેમ.. આટલી ઉંમરે આ નખરાં શરૂ કર્યાં? પેલી સોસાયટીમાં રહેતાં'તાં ત્યારે પણ શિયાળો તો આટલો જ ઠંડો આવતો’તો, આ ઘરમાં કે આ ફ્લેટમાં શિયાળો કંઈ નવાઈનો આવ્યો છે?’

– હવે આવા સવાલોના જવાબો તમે આપો તોય દુ:ખી થાવ અને ન આપો ’ને મૌન રહો તો.. તો.. ઔર દુ:ખી થાવ..! કેટલીક પડોશણો વકીલ જેવી હોય છે. પોતે જીવતાં રહેવા માટે બાજુવાળાને ‘કિલ’ કરતી રહે! અને જો ભૂલેચૂકે કોઈ શિક્ષિકા પડોશણરૂપે મળી ગઈ.. તો ખલ્લા..સ! તમારા હસવામાંય એ વ્યાકરણની ભૂલો શોધવાની. તમારા ઘરમાં કશોક અવાજ થતો રહેતો હશે તો એ એના ઘરમાંથી દોડતી આવીને તમારા ઘરનાં બારણાં પાસે ઊભા રહીને ‘સી..સ, સી..ઈ...ઈ... સ...' જેવો ઇશારો કરતી રહેશે. તમે વળી કંઈક બીજું જ સમજીને શરમાતાં શરમાતાં વગર મૂછેય મૂછમાં સેન્ટિમીટરિયું અને પાછું સેન્ટિમેન્ટલિયું સ્મિત કરતાં થઈ જવાના! તમારા એ લાગણીભીના સ્મિતને એ વળી નફટાઈમાં ખપાવશે..અને આ રીતે ‘આંધળે બહેરું ફૂટાતું જશે!’