ગાંધારીની આંખના પાટા ક્યાં સુધી?

નિર્લેપતાના પૅરાલિસિસને બદલે, હે ઈશ્વર, અમને (સ્ત્રીઓને) પીડા પ્રેરક સભાનતા આપ. એ સભાનતા ભલે પીડાદાયી હોય, પરંતુ તે અમને આત્મખોજની કેડીએ લઈ જશે.

-  ડો. રંજના હરીશ 

તાજેતરમાં એક યુનિવર્સિટીમાં આયોજિત સ્ત્રી જાગૃતિ વિષયક સેમિનારના ઉદ્દઘાટન સત્રમાં સંબોધન કરવાનું બન્યું. પ્રસંગનું દીપ પ્રાગટ્ય જાણે જ્ઞાનપ્રકાશ લઈને આવ્યું. સેમિનારને ખુલ્લો જાહેર કરવા સાથે આદરણીય ઉદ્દઘાટક મહાશયે પોતાના ઉદ્દબોધનમાં પ્રસંગને અનુરૂપ પ્રારંભિક વિધાનો કર્યા. ભારતની નારી તો દેવી છે. તેનાં સમર્પણ, ત્યાગ અને સહનશીલતાને નમન. યા દેવી...નમતસ્યે. નવા યુગની નારીની આવડત, જાગૃતતા અને ખુમારીને સલામ. જાગૃ તતાના પ્રથમ સોપાનને તો ભારતીય નારી ક્યારનીય પાર કરી ચૂકી છે. હવે તો નારી સિદ્ધિનાં આકાશો આંબી રહી છે. તેણે લગભગ બધું જ મેળવી લીધું છે, આમ સ્ત્રીએ હાંસલ કરેલ સફળતાની સહર્ષ નોંધ લેવાઈ અને અંતે મુખ્ય વાત. એક એવા ભારતની પરિકલ્પના કે જેમાં આકાશે આંબતી સ્ત્રીની જાગૃતિ, રક્ષણ તથા સશક્તિકરણ માટે કોઈ સેમિનારો, ભાષણો કે સૂત્રોચ્ચારો ન કરવા પડે. સમાજ એટલો તો સુધરી જાય કે ક્યાંય અન્યાય હોય જ નહીં! અને તેના પરિણામે સ્ત્રી જાગૃતિ તથા રક્ષણ માટે વિમેન્સ સેલ કે પ્રોટેક્શન ઓફિસર જેવાઓની કોઈ જરૂર જ ન રહે! વાહ! કેવી ભવ્ય કલ્પના! ક્ષણાર્ધ માટે ‘જેન્ડર ડિસક્રિમિનેશન’ મુક્ત એવા આદર્શ વિશ્વની કલ્પનામાં રાચવાનું મને મન થઈ ગયું.